Verder rijdt hij nog prima. We zijn nu ruim een maand in Iran en helemaal wennen doet het niet: de Iraanse rijstijl. De hoffelijkheid, beleefdheid en gastvrijheid die Iraniërs hebben in het persoonlijk contact, leggen ze helemaal af zodra ze in een auto stappen. Een dokter Jekyll and mister Hyde effect. Het komt erop neer dat Iraniërs altijd zo snel mogelijk en zo ver mogelijk naar voren willen. Achteruitkijkspiegels zijn een overbodig aanhangsel aan de auto, er wordt geen gebruik van gemaakt en de rem wordt alleen in uiterste nood gebruikt.
Wat ons nog het meest verbaasd (en soms beangstigd) is de manier waarop met voetgangers wordt omgegaan. Dit ondanks dat in de Iraanse wet is geregeld dat een Iraanse automobilist die een voetganger aanrijdt per definitie schuldig is aan het ongeval. Als voetganger ben je je leven niet zeker. Er wordt nooit gestopt om voetgangers te laten oversteken, in plaats daarvan wordt goed gekeken of het gaatje rechts of het gaatje links van de voetganger het grootst is, zodat ze op de millimeter nauwkeurig nog net langs je heen kunnen scheren. Afslaand autoverkeer kijkt niet of er een voetganger rechtdoor loopt. De voetganger heeft maar te stoppen. Dat is misschien ook de reden dat er zoveel mensen in een auto zitten: we weten nu dat in een Peugeot 206 met gemak 7 tot 8 mensen passen: een chauffeur, twee man op de bijrijdersstoel en 4 tot 5 man op de achterbank. Dat is heel handig, want op het moment dat je een plekje met schaduw ziet, kan je meteen vol op de rem trappen en gaan picknicken met elkaar. Dat is het moment dat wij de Iraniër weer herkennen en de Iraniër ons ook weer herkend: al zwaaiend en roepend nodigen zij ons uit om mee te komen picknicken.
Wat ons nog het meest verbaasd (en soms beangstigd) is de manier waarop met voetgangers wordt omgegaan. Dit ondanks dat in de Iraanse wet is geregeld dat een Iraanse automobilist die een voetganger aanrijdt per definitie schuldig is aan het ongeval. Als voetganger ben je je leven niet zeker. Er wordt nooit gestopt om voetgangers te laten oversteken, in plaats daarvan wordt goed gekeken of het gaatje rechts of het gaatje links van de voetganger het grootst is, zodat ze op de millimeter nauwkeurig nog net langs je heen kunnen scheren. Afslaand autoverkeer kijkt niet of er een voetganger rechtdoor loopt. De voetganger heeft maar te stoppen. Dat is misschien ook de reden dat er zoveel mensen in een auto zitten: we weten nu dat in een Peugeot 206 met gemak 7 tot 8 mensen passen: een chauffeur, twee man op de bijrijdersstoel en 4 tot 5 man op de achterbank. Dat is heel handig, want op het moment dat je een plekje met schaduw ziet, kan je meteen vol op de rem trappen en gaan picknicken met elkaar. Dat is het moment dat wij de Iraniër weer herkennen en de Iraniër ons ook weer herkend: al zwaaiend en roepend nodigen zij ons uit om mee te komen picknicken.
Onder aangestaard door mysterieuze ogen.
RSS Feed