Om onze fietsroute uit te stippelen gebruiken we wegenkaarten van de verschillende landen. Zo nu en dan zitten we met een grote uitgeklapte kaart op tafel te puzzelen hoe we van A naar B kunnen gaan. Hierbij maken we ook gebruik van Google en Google maps. We zijn reizigers 3.0:  de laptop en ipad mini worden intensief gebruikt. Handig, want zo kunnen we heel gedetailleerd de weg uitzoeken. Ook bekijken we van tevoren overnachtingsmogelijkheden en kunnen we via Skype in contact blijven met familie en vrienden (en dit blog bijhouden). Ideaal..! We kunnen ons maar moeilijk een voorstelling maken hoe deze reis zou zijn zonder al die moderne hulpmiddelen.

Gelukkig betekent reizen 3.0 niet dat er geen verrassingen meer zijn. Integendeel. Tijdens het fietsen komt de kaart tot leven: we beleven de hoogteverschillen, genieten van het uitzicht en ruiken de geuren van het land. Ook verwonderen we ons regelmatig over de afstand die we al fietsend afgelegd hebben. We kunnen het zelf soms moeilijk bevatten dat we van Wenen naar Istanbul gefietst zijn en verder. En we realiseren ons dat - ondanks alle kennis binnen handbereik - parate kennis ook wat waard is: we 'ontdekten' pas op de kaart dat Kos zeer dicht tegen de Turkse kust aan ligt. We wisten dat Teun en Tessa daar naar toe zouden gaan voor een korte vakantie, maar hadden nooit bedacht dat we zo dicht bij elkaar zouden zijn. Meteen een Skype sessie belegd, boot en bus schema's op internet uitgezocht en de agenda getrokken. En ja hoor, gisteravond zagen we elkaar en hebben we samen een heerlijke avond gehad in Bodrum. We love it when a plan comes together!

We zijn door de ‘Valley of the Phrygians’ gefietst, een spectaculair mooi gebied, dat ons deed denken aan de Afrikaanse savanne. In deze vallei staan verschillende monumenten van de Phrygiërs, een volk dat haar hoogtepunt rond 800 voor Christus kende. In het dorpje Yazılıkaya staan de mooiste en grootste monumenten, waaronder een tempelfaçade met een inscriptie die verwijst naar de Phrygische koning Midas. Over koning Midas doen twee mythes de ronde: één dat alles wat hij aanraakte veranderde in goud. De ander dat hij de Griekse God van de muziek, Apollo, beledigde door te zeggen dat hij Pan een beter fluitist vond dan Apollo. Apollo gaf hem daarop ezelsoren: ‘dan lijk je tenminste op de ezel die je bent’.  De kapper van Midas mocht niet doorvertellen dat Midas ezelsoren had, maar hij wilde dit nieuwtje wel kwijt. Daarop groef hij een gat in de grond en schreeuwde daarin: ‘Koning Midas heeft ezelsoren!’ Op die plek groeide later riet en als de wind door dat riet heen blies, kon je het riet horen ruisen: ‘Koning Midas heeft ezelsoren!’

Wij dachten daarom dat het dorpje Yazılıkaya wel ingesteld zou zijn op toeristen. Wie wil er nou niet het riet horen ruisen: ‘Koning Midas heeft ezelsoren!’ Niets is minder waar: er bleken een  huis of 20 à 30 te staan. Er was geen enkel hotel, pension of winkeltje in de buurt! Een slaapplek was snel geregeld: de burgemeester bood aan om ons in het (inmiddels verlaten) schoolgebouw te laten slapen. Qua eten hadden wij alleen nog rijst. Hier werden we uit de brand geholpen door de vrouw van de burgemeester: zij kwam ons gebraden kip, brood en watermeloen brengen, zodat we bij zonsondergang en met een fijne maaltijd naar het Midas-monument konden kijken en luisteren naar de wind. En als we het goed gehoord hebben, hoorden we de wind inderdaad ‘Koning Midas heeft ezelsoren’ fluisteren.

 We zijn inmiddels de 100-dagen-op-reis grens gepasseerd. Gedurende onze reis zijn we ons gevoel voor tijd stukje bij beetje kwijt geraakt. Het wordt steeds moeilijker om te onthouden welke dag het is. Weekenden bestaan niet meer: het is een fietsdag of een rustdag. Het fietsen door Hongarije voelt alsof we dat verleden jaar gedaan hebben. En we merken  dat we al wat langer uit Nederland weg zijn: we missen zwangerschappen, geboortes, huwelijken en verhuizingen van vrienden en familie. Gedurende deze 100 dagen bespeuren we ook andere veranderingen bij onszelf. Fysiek: onze bovenbenen passen wat moeilijker in onze spijkerbroeken (en dat is niet omdat ze te heet gewassen zijn!), maar ook mentaal: waar we in het begin op jacht gingen naar (cultuur) historische bezienswaardigheden, merken we nu dat we het juist heel prettig vinden om in een nietszeggend stadje zonder bezienswaardigheden alleen maar thee te drinken en naar de mensen om ons heen te kijken. Zoals allerlei wellness goeroes het zouden zeggen: ‘Niets moeten en alleen maar ‘zijn’ is fijn’.  Op naar de volgende 100 dagen!

"HE IStanbul" lazen wij op het t-shirt van een jongen bij het Taksim plein. Misschien was de tekst oorspronkelijk bedoeld als een knipoog naar de Amsterdamse city marketing (I AMsterdam). In de huidige context van de protesten kreeg deze slogan voor ons een heel dubbele lading.

We lopen sowieso met een dubbel gevoel rond in deze stad. Om ons heen is niet alleen veel geschiedenis te zien, maar er wordt ook een stukje geschiedenis geschreven. In ‘ons deel’ van de stad is weinig te merken van de onrust, maar aan de overkant van de Gouden Hoorn gaat het elke nacht ‘los’.

Het voelde dan ook niet goed om alleen naar de bezienswaardigheden uit het verleden te kijken. We wilden ook de huidige sfeer proeven en onze solidariteit voor geweldloos protest tonen. De afgelopen dagen hebben we het nieuws nauwgezet gevolgd en achtergronden gelezen. Hierdoor hebben we een veel beter beeld van Turkije gekregen dan we gehad zouden hebben als de protesten niet waren losgebarsten. De rust op het Taksim-plein was inmiddels wedergekeerd op het plein, dus gevaarlijk was het er niet. Het was er eigenlijk heel gezellig. Er hing een soort festivalsfeer, inclusief marktkraampjes. Alleen  de handelswaar wijkt af: gasmaskers, duikbrillen en ‘Anonymous-maskers’. De Turkse vlag met Atatürk lijkt ook goed te verkopen. Turken zijn normaal gesproken niet vies van enig vlagvertoon, maar bij elke Turkse vlag die je nu in een raam ziet hangen, denk je dat het een solidariteits-uiting is voor de demonstranten. We lopen dus vaak met een dubbel gevoel rond hoe alles te interpreteren en ook met een dubbel gevoel over wat er de komende weken gaat gebeuren. 

Vandaag (zondag) zijn we in Istanbul aangekomen! Hier zullen we samen met Martijn en Marika een kleine week doorbrengen. We hebben geen idee wat ons te wachten staat. Aan boord van de veerboot vandaag waren op een TV-scherm beelden te zien van de rellen in Istanbul. En daar gaan wij dus naar toe in plaats van er vandaan te gaan!

Gisteren (zaterdag) waren we nog in Erdek, een klein badplaatsje in het zuiden van de Zee van Marmara. Ook daar werd ’s avonds gedemonstreerd tegen de regering. Opvallend genoeg was het daar niet de ‘facebook-generatie’ die stond te demonstreren tegen de regering, maar bestond het grootste deel van de paar honderd demonstranten uit vijftigers. Deze oudere generatie is nog opgegroeid met de Atatürk-doctrine dat religie en staat strikt gescheiden moeten zijn. Wat dat betreft is het fascinerend om door Turkije te fietsen. Je merkt dat Turkije een land is dat nog volop in ontwikkeling en beweging is.  Men is zoekende hoe men het land verder wil ontwikkelen en inrichten en welke rol religie daarin moet krijgen. In de kleine week dat we nu door Turkije fietsen hebben we veel nieuwe moskeeën gezien. De rol van de islam lijkt dus groter te worden. We kunnen ons voorstellen dat dit voor de meer seculiere Turken een groeiend gevoel van onbehagen geeft. We hebben geen idee hoe zich dit verder gaat ontwikkelen en hoe dit onze reis gaat beïnvloeden. Blijf ons volgen, zodat we de uitzondering op onderstaande T-shirt regel kunnen zijn: