Waar we in Edirne nog wel eens twijfelden tussen Turkse thee of Turkse koffie, zijn we nu helemaal om: we zijn grote liefhebbers geworden van Turkse thee.

Omdat we proberen de grotere wegen te vermijden, komen we in allerlei kleine plattelandsdorpjes.

Elk dorpje heeft minstens één theehuis. Onder het genot van een kopje thee nemen de oude mannetjes van het dorp (het zijn nooit oude vrouwtjes) de stand van zaken met elkaar door. Als fietsers zijn meteen alle ogen op ons gericht en wordt er meteen geprobeerd om contact met ons te zoeken. Dit stimuleert ons om onze Turkse woordjes te blijven leren en levert voor zowel de oude mannetjes als voor ons vermakelijke momenten op. Als we verder willen gaan, blijkt dat er altijd wel iemand is die de thee voor ons betaalt of dat de eigenaar van het theehuis weigert geld van ons aan te nemen. De Turkse gastvrijheid contrasteert op die momenten wel heel erg met de Hollandse zuinigheid. Om een indicatie te geven van de Turkse gastvrijheid hebben we daarom een nieuw item toegevoegd aan de statistieken op de startpagina: aantal keren gratis thee.

We zijn aangekomen in Turkije en brengen onze eerste dagen door in Edirne. De binnenkomst is overweldigend: de Turkse cultuur is allesomvattend aanwezig. De stad heeft een aantal prachtige moskeeën, kleurrijke bazaars en veel smalle straten met thee huizen, kebab verkopers en straatventers. We zijn verrast door de snelle omwenteling naar het Turkse: de grens met Bulgarije ligt immers maar 35 km van de stad vandaan. Hoe dan ook, we genieten van de Oosterse sfeer en hebben ons direct laten beïnvloeden. In een Turkse stad heb je natuurlijk Turkse kappers! En aangezien de Turkse kapper een begrip was in Den Haag heeft Gerard zich een nieuwe coupe laten aanmeten, die geheel past bij de laatste Turkse mode. En Judith heeft zich laten inspireren door de dames op straat en heeft zich een lange rok aangemeten. 

We zijn klaar voor deel 2 van onze reis. Het eerste deel, de Balkan, ligt achter ons en de komende 3 maanden zullen we in Turkije zijn.  We ondernemen een serieuze poging om Turks te leren. Helaas kwamen we er in Turkije achter dat ons audioboek gepaard gaat met een grammatica boek. Dat hadden we over het hoofd gezien. Gelukkig nemen Martijn en Marika dit voor ons mee naar Istanbul. In de tussentijd redden we ons met hulp van de Turken, die onze pogingen geamuseerd aanhoren.

Soms is iets exact wat je ervan verwacht: Bulgaarse yoghurt bestaat écht! Ze hebben hier niet alleen die ene soort (je weet wel, naast de Griekse yoghurt in de koeling bij de Albert Heijn), maar allerlei varianten en ze weten er raad mee. Dikke yoghurt wordt gecombineerd met knoflook, dille en walnoten in een salade met geroosterde paprika's. Drink yoghurt vormt de basis voor een frisse soep met komkommer, knoflook en dille. Lekker op warme dagen. We weten dat het momenteel in Nederland verre van zomers is, maar als dat zonnetje komt, dan weet je alvast wat je kunt eten!
Een andere ontdekking, iets minder culinair verantwoord, is dat Bulgaarse kaas zich goed laat combineren met, tja, eigenlijk alles. Of het nou je salade is, je pannenkoek, je omelet of je sandwich, Bulgaren raspen overal een soort feta kaas over heen. Onze favoriet: kaas over friet. Bijna net zo lekker als mayonaise.

Over een dag of twee hopen we in Edirne (Turkije) te zijn. We zijn benieuwd wat de Turken ons gaan voorschotelen!

We zijn inmiddels aangekomen bij de Zwarte Zee kust! Vanaf Varna zakken we langzaam af richting Turkije en Istanbul. Na drie weken stralend zonnig weer, keken we erg uit naar een lekkere stranddag. Helaas hebben we net twee grijze, regenachtige dagen achter de rug en hebben we onze luie stranddag nog even moeten uitstellen. Om in Varna te komen hebben we een flink stuk door de binnenlanden van Bulgarije moeten fietsen. We moeten geregeld de weg vragen, omdat niet elk dorp even goed staat aangegeven. Tijdens een van die keren worden we plots in goed Nederlands te woord gestaan door een Bulgaar die in Zaandam woont en werkt. Als we 15 kilometer verderop in een wat aftands en vervallen dorpje alleen maar willen vragen of we een linker- of een rechterweg moeten hebben,  breekt er een grote discussie onder de dorpsbewoners uit. Wij begrijpen er niets van. Eén van de mannen, een wat oudere man met een grijze stoppelbaard, laat woorden vallen als ‘niet goed’ en ‘straat’. Het blijkt dat ook hij in Nederland heeft gewerkt. Hij nodigt ons bij hem thuis uit: zijn zoon Asko spreekt écht goed Nederlands. Asko wil in Bulgarije een snackbar beginnen om o.a.  kroketten en frikandellen te gaan verkopen. Een dag later slapen we in een hotel-restaurant. Als Gerard in zijn beste Bulgaars vraagt tot hoe laat wij er nog kunnen eten, krijgt hij antwoord in wat hakkelend Nederlands: ‘misschien acht uur’. Het blijkt maar weer dat Nederlands een wereldtaal is. Je kunt er overal mee terecht, ook in Bulgarije!

Terwijl het in Nederland Hemelvaart is, hebben wij net het Paasweekeinde achter de rug. De orthodoxe kerk viert Pasen later dan de katholieke kerk, dus wij konden in Plovdiv de Paasmis bezoeken. Het is hier de traditie dat de mensen een kaars meenemen en deze tijdens de Paasmis in de kerk aansteken en met deze kaars (rond middernacht) naar huis lopen om zo het licht van Christus naar huis te brengen.  Als je kaars onderweg uitgaat, ben je een zondaar. De meeste mensen kwamen dus voorbereid naar de kerk en hadden naast een kaars ook een plastic bekertje om de kaars heen gedaan, zodat de vlam minder makkelijk uitgeblazen kan worden. Terwijl de stad dus vol was met mensen met een brandende kaars in de hand, waren wij dus vrij snel herkenbaar als zondaars…

Het fietsen in Bulgarije gaat lekker: We hebben inmiddels zowel een nieuw lengte- als hoogterecord gevestigd! We hebben leuke ontmoetingen. De natuur is beeldschoon en ook qua bezienswaardigheden komen we goed aan onze trekken: een Romeins amfitheater in Plovdiv, een Thracische tombe uit 400 voor Christus in Kazanlak en houtsnijwerk in Tryavna (zie de foto selectie).

De ervaring van het blog schrijven heeft ons geleerd dat onze lezers (jullie, ja! ) graag lezen over onze ontberingen. Jullie zouden kunnen denken dat - nu de sneeuw en ergste zadelpijn achter de rug zijn - onze reis een makkie is geworden. Nou, dat beeld zetten we graag even recht. Een kijkje achter de schermen van de idyllische foto's.

Dorst..!
Heb je de mooie foto's van Belogradchick gezien? Die van dat eeuwenoude fort tussen de rotsformaties? Het heeft ons heel wat moeite gekost om daar te komen. In een vlaag van verstandsverbijstering waren we les nummer 1 van het fietsen vergeten: zorg voor voldoende eten en drinken. Best vervelend als je net die dag in de hete zon de bergen moet trotseren. De enige die er baat bij heeft gehad is de dame van de kiosk bij binnenkomst van Belogradchick: zij heeft haar jaaromzet aan gekoelde dranken in 10 minuten kunnen verdubbelen. En dan nog iets. De Bulgaren schudden nee, als ze ja zeggen. Dat leidt tot de nodige verwarring, maar kan ook bijna fataal worden. Ben je zo dichtbij de verlossing van je dorst en doe je je bestelling, schudt die dame nee..!!

 P.S. Helaas hebben we geen geschikte foto's om dit verhaal te illustreren. Daar denken wij op onze moeilijke momenten nou eenmaal niet aan. Wel maken we graag weer foto's als we hersteld zijn, dan genieten we dubbelop..!