‘Rare jongens, die Uzbeken’, zou Obelix gezegd hebben. De eerste keer dat we uitgenodigd werden voor een huwelijksfeest, fietsten we toevallig langs het erf waar het huwelijksfeest gevierd werd. Iedereen zwaaide dat we mee moesten komen eten. We zaten nog maar net of het nationale rijstgerecht ‘Osh’ en een fles wodka werden al voor onze neus weggezet en dat om 10.00 uur ’s ochtends. Bij een huwelijksfeest lijkt iedereen te mogen aanschuiven en meeëten. De muziek stond hard en plots werd Gerard naar voren geroepen door kreten als ‘Rijkaard, Gullit, Van Basten’. Gerard moest een gelukwens voor het bruidspaar uitspreken. Het was geen enkel probleem dat niemand begreep wat hij zei. Het leverde een daverend applaus op.
Een dag later belandden we weer op een huwelijksfeest, deze keer op uitnodiging van de gastheer van ons guesthouse. We kwamen rond 13.00 uur op het huwelijksfeest binnen en ook hier stroomde de wodka weer rijkelijk. Na maanden door islamitische landen te hebben gefietst zijn wij de voordelen van een alcoholloos leven gaan inzien, maar deze keer lieten we de beleefdheid prevaleren boven principes. Bij elk nieuw glas moest de volgende persoon een toost uitbrengen. Onze gastheer wenkte dat het nu wel eens tijd werd om te gaan dansen. Zo gezegd zo gedaan. Op de dansvloer kregen een man en een vrouw geld toegestopt tijdens het dansen. Wij dachten dat het nu onze beurt was om geld te geven als een soort van huwelijkscadeau. Vol goede moed gooiden wij ons beste dansbeentje voor en stortten ons in het dansgewoel. Gerard gooide er nog een paar salsa-moves tegenaan. Op het moment dat wij dachten dat wij geld konden geven, kregen wij tot onze grote schrik geld toegestopt. Naast gratis eten en drank, kregen we nog geld toe ook! Niemand wilde geld van ons aannemen. Als dank hebben we extra hartelijke gelukswensen voor het bruidspaar in de microfoon uitgesproken.
Aangezien oktober een zeer populaire maand is om te trouwen is het niet meer dan normaal dat we voor het op de fiets stappen even afstemmen met elkaar: ‘Vandaag doen we geen huwelijksfeesten’.
Een dag later belandden we weer op een huwelijksfeest, deze keer op uitnodiging van de gastheer van ons guesthouse. We kwamen rond 13.00 uur op het huwelijksfeest binnen en ook hier stroomde de wodka weer rijkelijk. Na maanden door islamitische landen te hebben gefietst zijn wij de voordelen van een alcoholloos leven gaan inzien, maar deze keer lieten we de beleefdheid prevaleren boven principes. Bij elk nieuw glas moest de volgende persoon een toost uitbrengen. Onze gastheer wenkte dat het nu wel eens tijd werd om te gaan dansen. Zo gezegd zo gedaan. Op de dansvloer kregen een man en een vrouw geld toegestopt tijdens het dansen. Wij dachten dat het nu onze beurt was om geld te geven als een soort van huwelijkscadeau. Vol goede moed gooiden wij ons beste dansbeentje voor en stortten ons in het dansgewoel. Gerard gooide er nog een paar salsa-moves tegenaan. Op het moment dat wij dachten dat wij geld konden geven, kregen wij tot onze grote schrik geld toegestopt. Naast gratis eten en drank, kregen we nog geld toe ook! Niemand wilde geld van ons aannemen. Als dank hebben we extra hartelijke gelukswensen voor het bruidspaar in de microfoon uitgesproken.
Aangezien oktober een zeer populaire maand is om te trouwen is het niet meer dan normaal dat we voor het op de fiets stappen even afstemmen met elkaar: ‘Vandaag doen we geen huwelijksfeesten’.
De Uzbeekse versie van 'Daar komt de bruid'.
RSS Feed